Labsong (Short Story)

“Lo, anong palagay mo sa mungkahi ni mama?” pukaw ni Lea sa kaniyang lolo na nakatayo mula sa `di kalayuan at inaayos ang mga painting na nakasabit sa pader. “Payag ka ba na i-renovate natin itong lugar at gawin nalang restaurant?”

Natigil sa ginagawa si Constancio. Para bang nabarahan ng tinik ang kaniyang lalamunan at hindi kaagad nagawang magsalita. Pagkuwa’y nilingon niya ang apo.

“Ikaw, apo?” pinilit niyang ngumiti rito. “Ano ang iyong palagay?”

Rumehistro ang pag-aalinlangan sa mukha ni Lea ngunit agad rin namang nawala. Lumapit siya sa kaniyang lolo. Tumikhim.

“Well, hindi naman masama na subukan, lolo,” sabi niya rito. “Lately kasi, humihina na talaga ang benta ng shop. Kakaunti nalang ang dumadayo rito para masilip ang mga painting mo. Kaya napaisip rin ako ukol sa mungkahi ni mama.”

May dumaang emosyon sa mga mata ni Constancio---kalungkutan. Kabaligtaran ng ngiting nakasilay sa kaniyang mga labi. Tumango-tango siya.

“Halika, apo,” sabi niya kay Lea na walang naging direktang komento sa sinabi nito. “Mayro’n akong ipapakita sa’yo.”

Nagtatakang sumunod rito si Lea. Inilabas ni Constancio ang isang player at isinalang ang isa sa mga plaka ng The Beatles. Pumailanlang ang isang magandang tugtugin sa ere kasabay rin ng tuluyang pagsakop ng isang alaala sa katauhan ni Constancio.

* * *

Sa pusod ng lungsod, kung saan ang mga tao’y tila ba nakikipaghabulan sa takbo ng oras at ikot ng mundo, ang dalaga lamang ang natatanging nagbigay-pansin sa mga obrang nakasabit sa gilid ng daan. Lumapit ito, ibinaba ang mga dala, at isa-isang binistahan ang bawat canvas. Pinadausdos nito ang mga daliri sa bawat guhit, habang sa labi nito’y, kasabay ring gumuhit ang isang ngiti. Sa tamis ng ngiti nito, pati ang kariktan ng mga obra maestrang naroo’y, nagawa nitong mahigitan sa kaniyang paningin.

♪ I’ve just seen a face I can’t forget the time or place where we just met

She’s just a girl for me and I want all the world to see

we’ve met, mmm-mmm-mmm-m’mmm-mmm ♪♪

Sa isang iglap ay bigla na lamang lumaganap sa kaniyang isipan ang love song na iyon ng The Beatles. Nanunuot ang musika niyon sa kaniyang mga tainga na tila ba mula sa kanyang tabi ay totoong tumutugtog ang maalamat na banda. Unti-unti, napansin niyang, tila ba bumabagal ang lahat ng bagay sa kaniyang paligid. Ang mga taong kanina’y paroon at parito sa kaniyang harapan ay tila ba sandaling huminto nang sa gayo’y mapagmasdan niya nang mabuti ang mukha nito.

♪ Had it been another day I might have looked the other way

And I’d have never been aware but as it is I’ll dream of her

tonight, di-di-di-di’n’di ♪♪

Patuloy iyong pumailanlang sa kaniyang isipan. Hindi niya alam kung bakit, pero may isang bagay siyang sigurado, na ang liriko ng naturang love song ay mga salitang nadarama niya, ngunit ayaw lumabas sa kaniyang bibig. Oo, siguro nga, kung ibang araw lamang iyon, hindi siya mauupo sa upuang kahoy na nakaharap kung saan ito nakatayo ngayon. O, pupuwede rin namang mauupo siya roon, ngunit may haharang na sasakyan sa kaniyang harapan. O di kaya’y, pagdaan ng dalaga, ay siya namang pag-alis niya. Subalit nangyari na ang nangyari, nakita na niya ito, at nabihag ang puso niya.

♪ Falling, yes I am falling

And she keeps calling

Me back again ♪♪

Magmula nang araw na iyon ay palagi na siyang dumarayo sa pusod ng lungsod. Kahit hindi niya gusto ang ingay. Kahit hindi niya gusto ang mga ilaw. Kahit hindi niya gusto ang mga tao. Sa kaparehong puwesto, mauupo siya, at aabangan ang pagdaan nito. Pagmamasdan niya  habang isa-isa nitong binibistahan ang mga bagong obrang nadagdag at hihintayin ang unti-unting pag-angat ng mga labi nito. At araw-araw, sa tuwing masisilayan niya ang mga ngiting iyon, tila lalo siyang nahuhulog rito.

♪ I have never known the like of this

I’ve been alone and I have missed things and kept out of sight

But other girls were never quite

Like this, da-da-n’da-da’nda ♪♪

Nagpatuloy lang siya sa pagmamasid, habang hinihintay na dumating ang araw na masabi niya sa dalagang, naiiba ito. Na may isang parte sa puso niyang binuhay nito at pinuno ng sigla. Na sa lahat ng obrang makikita roon, ito ang pinakamaganda. Nagsanay siya at nag-ipon ng lakas ng loob, subalit kung kailan mayro’n na, saka naman ito biglang naglaho. Naghintay siya. Umulan at umaraw ay patuloy ang pagbalik niya sa lugar. Saan ito nagpunta? Hindi na niya uli ito nakita pa…

* * *

“Ang ibig mong sabihin, lolo, nag-aral ka ng pagpipinta at binili mo ang puwestong ito sa pag-asang babalik uli siya rito?”

Ngiti lamang ang tanging itinugon rito ni Constancio. Gumuhit ang pagkamangha sa mukha ni Lea ngunit ilang sandali lang ay agad rin iyong napalitan ng pagkakonsensiya. Napakagat-labi ito.

“Lo, sorry ha?” sabi nito sa kaniya. “Pero kung talagang nabihag ng babaeng iyon ang puso ninyo, bakit kayo nagpakasal kay lola?”

Natigilan si Constancio. Napuno ng samut-saring emosyon ang kaniyang mga mata. Pagkuwa’y nakakaunawang ngumiti siya sa kaniyang apo.

“Dahil, apo, nabihag rin ng iyong lola ang aking puso. Minahal ko rin siya, ngunit kahit kailan, hindi nawala ang nadarama ko para sa babaeng iyon. At alam ng lola mo iyon, kaya bago siya mamatay, sinabi niya sa akin na huwag akong sumuko sa paghahanap sa kaniya.”

Nangislap ang mga luha ni Lea. Ngayon ay nauunawaan na niya kung bakit gayon na lamang ang pagmamahal ng kaniyang lolo sa shop na iyon. Ngumiti siya rito at yumakap.

“Lo, kung sino man ang babaeng iyon, napakasuwerte niya,” sabi niya rito. “Ni wala kang ideya sa pagkatao niya, pero araw-araw, sa loob ng fifty years, hindi siya nawala diyan sa puso mo.”

Ngiti lamang muli ang itinugon ni Constancio sa apo. Ang pag-ibig ay talaga nga yatang mahiwaga. Ang tanging hinihiling na lamang sana niya sa Diyos, sana’y bago maubusan ng hininga ang kaniyang baga at bago tuluyang huminto sa pagtibok ang kaniyang puso, masilayan niyang muli ang ngiti ng naturang babae.

* * *

“Tao po!” wika ng isang tinig mula sa labas kasabay ng ilang sunod-sunod na katok. “Tao po!”

Naalimpungatan si Constancio nang marinig iyon. Nang magmulat siya ng paningin ay sinalubong siya ng liwanag ng buwan na nakasilip sa bukas na bintana---gabi na pala. Nakatulog pala siya nang hindi niya namamalayan. Inangat niya ang likod mula sa pagkakalapat sa rocking chair at dali-daling lumabas upang daluhan ang tumatawag.

“Magandang gabi, gusto ko sanang masilip ang mga painting mo.” Nakangiting wika ng isang matandang babae nang makita siya.“Ako nga pala si… Magnolia Antonino.”

Inilahad nito ang isang palad. Napatulala si Constancio, bago pagkuwa’y, naluluhang napangiti. Inabot niya ang kamay nito, at sa pagdadampi ng kanilang mga palad, muling lumaganap sa kaniyang isipan ang unang linya sa paboritong love song.

♪ I’ve just seen a face I can’t forget the time or place where we just met

She’s just a girl for me and I want all the world to see

we’ve met, mmm-mmm-mmm-da-da-da ♪♪