Bodega (Short Story)

I

“Ma?”

Napahinto siya sa paghihiwa. Lumingon siya sa kaniyang likuran. Wala si Timothy.

“Timothy?” binitiwan niya ang hawak na kutsilyo at nag-hugas ng kamay sa may lababo. Nagpalakad-lakad at sinubukang hanapin ang anak. “Timothy, anak?”

Walang sagot at tila ba bumabalik lamang sa kaniya ang kaniyang mga sigaw. Kinutuban na siya ng hindi maganda. Ang kanina’y mabagal niyang lakad ay bumilis nang bumilis. Sinuyod niya ang bawat kuwarto sa kanilang bahay.

“Timothy!” humahangos na sigaw niya. “Timothy, nasaan ka?”

Napatda siya pagtapat sa may bodega. May kung anong ingay at kaluskos siyang narinig mula doon. Bumilis ang tibok ng kaniyang puso, at dahan-dahan, nagsimula siyang humakbang palapit doon. Isa. Dalawa. Tatlo. Nang makarating sa tapat niyon ay napapalunok na pinihit niya ang gusgusing door knob.

“Timothy?”

Nagkahulugan ang mga kahon. Lumikha iyon ng isang malakas na ingay. Nasapo niya ang dibdib sa labis na pagkagulat.

“T-timothy?” tawag uli niya.

Nanumbalik ang dating nakabibinging katahimikan. Hindi na niya nagawa pang pigilan ang sarili. Tensyonado man ay nagsimula siyang humakbang papasok sa loob.

“Ma…”

Napahinto siya sa paghakbang. Nagpalinga-linga at sinubukang hanapin kung saang direksyon nanggaling ang tinig ng anak. Subalit madilim. Sadyang napakadilim sa loob.

“T-timothy, anak?” nahihintakutan nang saad niya. “N-nasaan ka ba, anak?”

“Mama ko,”

Wika lang uli ng tinig. Masuyo. Para bang nagmamakaawa.

“Timothy!” bulalas niya na hindi na naiwasang magtaas ng tinig. “Hindi na nakakatuwa, ha! Puwede bang tigilan mo na `to? Lumabas ka na riyan sa pinagtataguan mo!”

Katahimikan. Nakabibinging katahimikan uli. Pagkuwa’y nakarinig siya ng mga hikbi. “Huhu,” anito. Noong una’y mahina lamang hanggang sa lumakas nang lumakas. “Huhuuuuu!”Nataranta na siya.

“S-Sorry na, anak. Huwag ka nang umiyak. Nabigla lang si mama,” naiiyak na ring saad niya. Ayaw na ayaw niyang naririnig na umiiyak ang anak. Si Timothy. “Tahan na, anak. Lumabas ka na riyan. Hindi na galit ang mama.”

“Op-po,” tugon ng tinig.

Nakahinga siya nang maluwag. Hinintay niya ang paglapit ng anak sa kaniya. Isa. Dalawa. Tatlo. Apat. Lima. Limang mahahabang patlang hanggang sa may matanaw siyang kumislap na liwanag sa isang kanto. Nilapitan niya iyon. May naaninag siyang kumikislot na kung ano. Nagsalubong ang kaniyang mga kilay. Pupulutin niya sana iyon hanggang sa may maramdaman siyang kamay na dumantay sa kaniyang balikat. Natigilan siya saka lumingon at…

II
“Ma?”

Pabiglang nagbukas ng paningin si Maricel. Sinalubong siya ng mukha ng anak na si Timothy. Nakatayo ito sa gilid ng kaniyang kama at nakahawak sa isa niyang balikat.

“T-timothy?”


Pabalikwas na bumangon siya agad ng kama. Nakatingin lamang sa kaniya si Timothy. Bahagyang nakakunot ang noo.

“Panaginip,” naisip niya. “Isang panaginip lang pala,”

Ilang sandaling tinititigan lamang din niya si Timothy. Pagkuwan ay napahugot siya nang isang malalim na hininga. Kinabig niya ito at niyakap nang sobrang higpit.

“Mama, bakit po?” tanong ni Timothy sa kaniya.

Umiling siya. Hinaplos-haplos ang ulo at likuran nito. Ang buong akala talaga niya ay nawala na ang anak sa kaniya.

“Wala, anak.” sabi niya saka kumalas sa pagkakayakap rito. Hinawakan niya ito sa isang pisngi saka ngumiti. “Wala lang.”

III
“Oh, anak, be good, okay?” bilin niya kay Timothy pagkarating nila sa may tapat ng pinapasukan nitong pribadong paaralan. “Lagi kang makikinig sa teacher mo. Huwag kang makikipag-away. Saka, ubusin mo lahat ang baon mo, okay?”

Tumango lamang si Timothy. Inabot niya rito ang lunch box nito. Dinampian niya ito ng masuyong halik sa pisngi pagkatapos.

“I love you, anak.” sabi niya rito.

“I love you too, `ma.” He kissed her back.

Iyon lang at agad na rin itong tumakbo papasok ng school grounds. Ihinatid niya ng tanaw ang anak habang tumatakbo ito. Napangiti siya ngunit sandali lang. Agad rin iyong naglaho nang mapansin niya na parang may aninong sumusunod sa likod ng anak.

“Anong-?” mahinang naibulalas niya.

Kinusot-kusot niya ang kaniyang mata. Isa. Dalawa. Tatlong beses. Sa muling pagtitig niya sa anak ay wala na ang naturang anino. Nakahinga siya nang maluwag. Aalis na rin sana siya ngunit napigilan siya nang mapansin ang mga kaklase ni Timothy. Paglapit nito sa anak ay tinabig nito iyon saka nagtawanan. Kumuyom ang kaniyang palad. Napailing-iling siya.

IV
Pinagmasdan ni Maricel si Timothy. Tutok ito sa kinakain at hindi nagsasalita. Napabuntong-hininga siya. Sinalinan niya ng juice ang baso sa may gilid nito.

“So, anak, kamusta?” sabi niya pagkatapos. “Kuwentuhan mo naman ang mama tungkol sa school.”
“It’s okay, ma,”

Napatango-tango siya. “Ah,” sabi niya. “Eh, how about your subjects?”

“Okay lang din, ma.”

Napatango-tango uli siya. “Classmates?”

Nahinto sa pagsubo si Timothy. Hindi kaagad nito nagawang magsalita. Kinuha nito ang baso na sinalinan niya ng juice at uminom doon. Napabuntong-hininga siya.

“Okay, Tim. Nakita ko kanina how your classmates treated you. Nag-aalala ako.” sabi niya sa anak. “Palagi ba silang gano’n sa’yo?”

Binitiwan ni Timothy ang hawak na kutsara at tinidor. Nag-angat ito ng mukha. Sinalubong ang kaniyang mga tingin.

“They think I’m a weirdo,” tugon nito. “But it’s okay. Hindi ko naman sila kailangan. Mayro’n naman na akong kaibigan.”

Hindi kaagad nagawang magsalita ni Maricel. Nalulungkot na pinagmasdan niya ang anak. Hinawakan niya ito sa may balikat.

“Hey, you know, you’re not a weirdo, right?” sabi niya rito saka ngumiti. “At masaya ako na may kaibigan ka. Puwede ko bang malaman kung anong pangalan niya?”

“Wala siyang pangalan,” tugon ni Timothy na nagsimula na uli sumubo ng pagkain. “Pero, sabi niya, darating ang panahon na magiging magkapangalan kami.”

Nabura ang ngiti sa mga labi ni Maricel. Kumunot ang kaniyang noo. Hindi niya maunawaan ang mga sinabi ng anak.

“What?” aniyang idinaan na lamang sa tawa ang lahat sa pag-aakalang nagbibiro lamang ito. “Palabiro pala `yang kaibigan mo, Tim, ha. Taga-saan siya? Can I meet him?”

“Nope, he’s shy,” tila balewala pa ring sagot ni Tim. “Pero tatanungin ko uli siya mamaya kapag nag-play kami sa may bodega.”

Sa pagkakataong iyon ay si Maricel naman ang napahinto sa pagsubo. Mataman niyang pinagmasdan ang anak. Sinikap niyang alamin sa ekpresyon ng mukha nito kung nagbibiro ito gaya ng unang inaakala ngunit seryoso lamang ang mukha nito habang sumusubo ng pagkain.

“Okay, Tim. Enough with your silly little stories,” sabi niya rito na medyo kinakabahan na. “Hindi ka pupuwedeng maglaro anytime later.”

“Kahit na pagkatapos kong magawa ang mga assignment ko?”

“Kahit na,” matigas na pahayag niya.

Lumabi si Tim. Mistulang biglang nawalan ng gana. Napabuntong-hininga siya.

“I’m sorry, sweetie. You can play some other time, okay? But not tonight.” Dinala niya sa may ulo nito ang kamay at sinuklay ng mga daliri ang buhok nito kagaya nang nakasanayan na niyang gawin. “I hope you understand.”

“It’s okay,” sagot naman ni Tim. “Ipapaliwanag ko nalang sa kaibigan ko na hindi kami pupuwedeng maglaro ngayon.”

Tumayo na si Tim mula sa hapag-kainan. Naiwan si Maricel na kakaba-kabang nakasunod ng tingin rito. Anong sinasabi nito? Nag-iimbento lamang ba ito ng kuwento? Sinusubukan ba siya nitong biruin? Ipinilig-pilig niya ang ulo. Natural ng may makulay na imahinasyon si Timothy. Nakasisiguro siyang umiiral lamang uli ang imahinasyon nito. Huminga siya nang malalim. Ililigpit na sana niya ang kanilang mga pinagkainan nang mapahinto matapos mapansin ang makapal na buhok na naiwan sa kaniyang kamay. Kumabog ang kaniyang dibdib. Kay Timothy ba ang mga buhok na iyon?

V
“Hindi nga raw puwede sabi ni mama,”

“Please,”
“Sorry, hindi talaga puwede, eh.”

“Galit ako sa’yo, sige.”

“Huwag ka nang magalit sa’kin, please.”

Kumibot-kibot ang nakapikit na mga mata ni Maricel. Sinindihan niya ang lampshade sa gilid ng kaniyang kama. Ano ba ang ingay na iyon? Bitbit ang isang lamp ay lumabas ng kaniyang kuwarto si Maricel.

“Tim?” tawag niya pagtapat sa kuwarto ng anak. Kumatok siya. “Tim, may kausap ka ba riyan? Gabing-gabi na, ah?”

Subalit walang sumagot sa may kuwarto ni Tim. Nangunot ang kaniyang noo. Papasukin na sana niya ang kuwarto nito nang bigla niya uli marinig ang bulungan ng mga tinig.

“Kita mo, nagising tuloy si mama,”

“Bumalik ka na do’n,”

“Hindi ka na galit sa akin?”

“Galit pa rin,”

“Eh?”

Gumapang na ang kilabot sa mga ugat ni Maricel. Nakasisiguro siya na hindi sa kuwarto ni Tim nanggagaling ang nasabing mga boses. Natatakot man, lakas-loob niyang hinanap ang pinanggagalingan niyon. Hanggang sa mapadpad siya sa may bodega.

“Tim?” saad niya.

Nakarinig siya ng mga kaluskos sa loob niyon. Lalong binundol ng matinding kaba ang kaniyang dibdib. Napapalunok na pabigla niyang binuksan ang pinto niyon.

“Tim, nandito ka ba?”

Mayro’ng aninong mabilis na mabilis na umibis sa kaniyang harapan. “Ah!” natumba siya sa labis na gulat at nabitiwan niya ang lamp. Namatay ang ilaw niyon.

“T-tim, anak?”

Katahimikan. Nakabibinging katahimikan. Hanggang sa may narinig siyang pintong nagbukas at nagsara. Naalala niya ang anak. Dali-dali siyang nagtatakbo patungo sa may kuwarto nito.

“Tim, ano bang---?”

Natigilan siya. Si Tim, nakahiga sa kama. Tulog na tulog. 

VI
Ihinimpil ni Maricel sa tapat ng paaralan ni Timothy ang minamanehong kotse. Bago niya binuksan ang pinto ay matagal niya munang pinagmamasdan ang anak. Gusto niya itong tanungin ukol sa insidente kagabi sa may bodega ngunit sa huli ay napigilan siya.

“Here’s your lunch,” sabi niya nalang pagkababa nila. “Huwag kang magpagutom, okay?”

Tumango lamang si Tim. Kinuha nito mula sa kaniya ang lunchbox ngunit hindi niya kaagad iyon nagawang bitawan. May napansin siyang kakaiba sa mga kuko nito. Upod ang mga dulo niyon na para bang nalusaw na kandila.

“Wait, anong nangyari diyan?” tarantang kinuha niya ang mga kamay nito at tiningnan. “Bakit nagkaganiyan `yan?”

Hinatak iyon pabalik ni Timothy. Nagulat siya at napatitig sa mukha nito. Noon niya lang napansin na maliit ang mga mata nito kaysa karaniwan.

“Y-yung mga mata mo…”

“Okay lang ako, `ma!” pagalit na tugon nito. “Papasok na ako!”

Pati ang boses nito ay kaiba sa karaniwan. Mahina iyon at paos. Parang recorder na unti-unting nawawalan ng baterya.

“Tim, sandali!” ang habol niya rito. “Sandali lang, anak!”

Subalit tumakbo na si Tim papasok ng school grounds. Ni hindi ito nagpaalam nang maayos sa kaniya. Nag-aalalang ihinatid niya ito ng tanaw, at kung anong kadahilanang hindi niya maipaliwanag, tila unti-unting nanlalabo ang anino nito habang tumatakbo ito palayo.

VII

“Natatakot na ako, Jean,” napapabuntong-hiningang saad ni Maricel sa kaibigan na noon ay kausap niya sa telepono. “Kakaiba yung mga ikinikilos niya nitong mga nakaraang araw. At yung sinasabi niyang kaibigan niya sa may bodega. Hindi ko alam kung totoo ba `yon o gawa-gawa niya lang.”

May umalingawngaw na isang malakas na ingay. Parang may kung anong bumagsak mula sa kung saan. Kaagad na binundol ng kaba ang dibdib ni Maricel.

“Sandali lang, Jean,” sabi niya sa kaibigan mula sa kabilang linya. “M-may titingnan lang ako. Tatawagan kita uli.”

Ibinaba niya ang telepono sa may receiver. At kahit kakaba-kaba, tumindig siya para subukang hanapin ang pinanggalingan ng nasabing ingay. Humakbang siya, dahan-dahan, hanggang sa…

“Ma,”

Napahinto si Maricel sa paghakbang. Aligagang nagpalinga-linga siya. “T-tim?” ang halos hindi magkandatutong saad niya.

“Ma…”

Lalong lumakas ang kabog ng kaniyang dibdib. “Tim, anak, nasaan ka?” Lumaki ang kaniyang mga hakbang. Sinuyod niya ang bawat kuwarto sa naturang bahay.

“Diyos ko, anak, nasaan ka ba?” humihingal nang pagtawag niya rito. “Magpakita ka na sa akin, please.”

Katahimikan. Isang nakabibinging katahimikan. Hanggang sa may isang malakas na ingay uli ang umalingawngaw sa buong bahay. Mistulang may nahulog uli na kung ano.

“Diyos ko, ano bang nangyayari?!” naluluha nang bulalas niya. “Tim, nasaan ka ba talaga, anak?”
Sunod-sunod na malalakas na ingay. Parang yumayanig ang buong bahay. Umiikot na ang paningin ni Maricel.

“Mama… mama ko,”

Sa kabila nang pagkahilong nararamdaman ay nagpatuloy siya sa paghakbang. Sinuyod niya ang iba pang silid sa bahay na hindi pa niya napupuntahan. Hanggang sa dumako siya sa may tapat ng bodega. Napahinto siya. Napalunok. Parang nangyari na `yon…

“Y-yung panaginip,” nahintakutang nausal niya. “I-ito yung nasa panaginip…”

Kusang bumukas ang pinto sa may bodega. May humampas na malamig na malamig na hangin sa kaniya pagkatapos. Nayakap niya ang kaniyang sarili. Pagkatapos niyon ay may mga ungol. “Huhu,” wika nito. Palakas nang palakas. “Huhuuuu!” Halos mabingi na siya.

“Oh my goodness, Timothy!” Napuno ng pag-aalala ang kaniyang dibdib. Sa kabila ng takot na nadarama ay dali-dali siyang nagtungo sa may loob ng bodega. Kadiliman. Sinalubong siya ng kadiliman. “Timothy, anak?”

Nagpatuloy ang nakalulunod na mga ungol. Sa gitna ng dilim ay humakbang siya. Pakapa-kapang sinundan ang pinanggagalingan ng naturang ungol.

“Diyos ko, anak!” umiiyak niyang naibulalas. “Magpakita ka na kay mama, please…”

May kumislap na liwanag sa isang kanto. Nasisilaw man ay nilapitan niya iyon. May nakita siyang kumikibot-kibot. Yumukod siya. Sinipat iyon. Tiningnan nang mabuti. Isang…

“Mama,” wika ng dila na patuloy sa pagkibot. “Mama ko,”

Hindi makahinga na napaatras siya. Nagpalundag-lundag ang dila. Pilit na sumusunod sa kaniya habang paulit-ulit ang pagtawag sa kaniya ng “mama.”

“H-hindi,” halos hindi iyon lumabas sa kaniyang bibig. “Hindi ito totoo…”

Nagpatuloy siya sa pag-atras hanggang sa wala nang espasyong mapuntahan ang kaniyang mga paa. Napasandal siya sa malamig na pader. Pigil ang hininga at nanlalaki ang mga mata na nakatitig lamang sa dila hanggang sa unti-unti iyong maupod na parang nalusaw na kandala.

“Ma…”

Huling bigkas nito hangggang sa tuluyang maglaho na parang bula. She stared at it horribly, then, she knelt. Ang dila ba talagang iyon ang anak niya? Si Tim ba talaga iyon? Pero bakit? Paano? Paano nangyari iyon? Nasaan na ang iba pang bahagi ng katawan nito?

“Mama,”

May dumantay na kamay sa kaniyang balikat. Nanigas bigla si Maricel. Napalunok. At kahit bigkis ng matinding kaba ang dibdib, dahan-dahan siyang lumingon. Isa, dalawa, tatlo, pagbibilang niya sa isip hanggang sa…

“Hi, mama!”

Isang nilalang ang bumungad sa harapan niya. Katawan ni Tim. Boses ni Tim ngunit may mali. May mali sa pagkakapares-pares ng mga bahagi ng katawan nito. Ang mata ay nasa dibdib. Ang ilong ay nasa noo. Ang bibig ay nasa baba. Halimaw! Isa iyong halimaw!

“Hi, mama!” wika uli nito. “Namiss mo ba ako?”

Napailing siya. Napaatras ngunit pilit lumapit ang nilalang sa kaniya. Pilit yumakap.

Katahimikan.

Nakabibinging katahikan ang sumunod.

At isang…

Nakakikilabot na sigaw.

“AHHHHHHHHHHHHHH!!!!!!!”