I
Hinithit niya ang hawak na sigarilyo saka marahas na ibinuga ang usok niyon. Sinulyapan niya ang makapal na libro sa tabi pagkatapos. “Shit,” mahinang mura niya.
Sunod niyang sinulyapan ang kaniyang selpon. Pasado alas-otso na ng gabi. Bahala na nga, naisip niya saka tumayo na mula sa kinauupuan.
Hindi niya ba alam sa sarili kung bakit ni hindi man lamang niya binuklat ang librong iyon buong araw gayong alam naman niyang bibigyan sila ng pagsusulit ng kanilang guro nang gabing iyon. Mas inuna niya pang humilata at manood ng porn. Siguro, namimiss lang talaga niya ang dating siyota na si Angelique. Ang galing pa naman sa kama no’n. Kahit araw-arawin ay hindi tumatanggi. Kaso, pucha, nalaman niyang hindi lamang pala sa kaniya nagpapakitang gilas.
Narinig niyang tumunog ang elevator pagpasok niya sa may hallway. Ibinato niya sa basurahan ang hawak na sigarilyo at nagtatakbo. Pucha, hindi bale nang wala siyang makuha sa may exam, huwag lang ma-late. Ayaw na ayaw pa naman ng pabibo niyang propesor ang nahuhuli sa klase. Sigurado, kahit minsan niya lang ginawa, buong semestreng mainit ang mata sa kaniya no’n.
Pagtapat niya sa elevator ay eksakto naman ang pagsara. “Badtrip naman, o,” napapapalatak na saad niya. Sinulyapan niya uli ang oras sa kaniyang selpon. Limang minuto nalang at magsisimula na ang kanilang pagsusulit. Nag-isip siya, baka matagalan pa kung hihintayin niya ang elevator. Aligagang nagpalinga-linga siya. Maghahagdan nalang siya.
Sa hindi maipaliwanag na dahilan, biglang ipinagbawal ang paggamit ng hagdan sa kanilang unibersidad sampung taon na ang nakalilipas. Wala pa siya noon doon kaya hindi niya matukoy ang totoong dahilan kung bakit. Ngunit ayon sa kaniyang naririnig, madalas daw ay maraming “naaaksidente” kapag ginagamit ang hagdan na iyon.
Hayop na `yan, sa loob-loob niya. Ang grades ko naman ang siyang maaaksidente kapag hindi ako dumiskarte. Kaya naman nang sigurado siyang walang nakatingin ay dali-dali siyang kumaripas ng takbo paakyat ng hagdan. Mahaba-haba rin ang kailangan niyang lakbayin dahil sa fourth floor pa ang room ng propesor niyang ulol. Binilisan niya nalang ang mga hakbang. Wala naman problema dahil runner naman siya. Malakas ang kaniyang baga.
Takbo. Takbo. Takbo. Limang minuto lamang ang mayro’n sa kaniya. Wala siyang dapat sayangin na oras. Subalit nang nasa pangatlong palapag na siya ay bigla siyang natigilan. May namataan siyang babaeng nakaupo sa may punong baitang ng hagdan. Nakauniporme ito bagaman hindi pamilyar sa kaniya kung saang kolehiyo. Nakayukyok ang ulo nito sa magkadikit na mga tuhod kaya hindi niya makita ang mukha. Lalampasan na lamang sana niya ito subalit natigilan siya pagtapat dito. Bigla kasing yumugyog ang mga balikat nito na mistulang umiiyak.
“Um,” tumikhim siya. “Miss?”
Walang sagot.
“Miss, okay ka lang?” pukaw uli niya rito.
Sa pagkakataong iyon ay nag-angat na ito ng mukha. Napanganga siya nang masilayan ito. Hubog-anghel ang mukha nito, makipot ang labi, mapupungay ang mata, mahahaba ang pilik-mata, matangos ang ilong. Kutis-porselana at higit sa lahat ay hugis-coca cola ang katawan. Shit, sa isang iglap ay bigla siyang nakaramdam ng libog.
“Sorry,” saad nito. Pati ang boses nito ay mala-anghel din. “Okay lang ako, sige na, dumaan ka na.”
Pasimpleng pinunasan nito ang mga luhang namuo sa gilid ng mata nito. Ilang sandaling nakatitig lamang siya sa magandang mukha nito bago pagkuwan ay mapakurap-kurap. Hindi niya alam kung epekto ng libog o ano, bigla niyang dinukot ang panyo sa bulsa ng kaniyang bag at iniabot rito.
“Here,” nakangiting sabi niya rito. “Huwag ka nang umiyak, okay? Ang ganda-ganda mo pa naman. Hindi bagay sa’yo ang umiiyak.”
Umangat ang sulok ng mga labi ng naturang babae. Inabot nito ang panyo mula sa kaniya. Hindi niya alam kung sinasadya nito ngunit tinagalan nito ang pagkakalapat ng kanilang mga palad. Lalo tuloy tumindi ang libog na kaniyang nararamdaman.
“Adrienne,” saad nito. “My name’s Adrienne,”
Nangininig ang mga tuhod niya. Hindi niya gustong ipakita rito ang pagkabuhay ng libog sa katawan niya. Siya na ang nagkusang kumalas sa pagkakahawak nito.
“L-lee,” napapalunok na tugon niya. “Ako naman si Lee,”
Lalong lumawak ang ngiti ni Adrienne. Tumango-tango. Kung hindi lang siya nagpipigil ay baka nasunggaban na niya ito.
“Nice to meet you, Lee,” kagat-labing sabi nito na tila yata nang-aakit. “Sana dalasan mo ang pagdaan dito.”
Bago pa siya makasagot ay tinalikuran na siya ni Adrienne. Umaalog ang matambok nitong puwet habang naglalakad palayo sa kaniya kaya hindi niya ito napigilang sundan ng tanaw. Shit, shit, shit talaga, paulit-ulit niyang litanya sa isip. Nang sandaling iyon, alam niyang late na siya sa kaniyang pagsusulit at maaring buong semestre nang pag-initan ng kanilang propesor pero wala na siyang pakialam. Tonight, he met the hottest girl on earth.
II
Ninety-five over one-hundred,
Halos mabulunan si Lee habang nakatingin sa score sa taas ng kaniyang test paper. He was the one who managed to get the highest score. Giliw na giliw sa kaniya ang kanilang propesor.
Tama, giliw na giliw ito sa kaniya. For some reason, noong gabi ng kaniyang exam, hindi katulad ng inaasahan ay hindi siya nahuli. Sa totoo pa nga isa siya sa pinakamaaga.
Naisip niyang, marahil, sadyang mali lamang ang oras sa kaniyang selpon kaya inakala niya noon na mahuhuli na siya. Pero itong exam? Ito ang siyang hindi niya maipaliwanag.
Hindi siya unabis nagbuklat ng libro noon. Halos kabuuan ng exam ay puro wild guess lang lahat. Kaya paano nangyaring siya pa ang nakakuha ng highest score ngayon?
Ah, suwerte, napapangiting naisaloob niya. Lalo pang lumawak ang ngiting iyon nang paglabas niya ay inulan siya ng pagbati ng kaniyang mga kaklase. Instant peymus ang lolo n’yo.
Grabe, ang ganda ng mood niya. Pasipol-sipol pa siya nang magtungo sa elevator. Natigil lamang ang pagsipol-sipol niyang iyon nang makarinig niya ng mga paswit. Sunod-sunod at tila ba nagmamadali. Nagpalinga-linga siya at halos mapigil niya ang hininga nang pagtapat ng kaniyang paningin sa may direksyon ng hagdan ay masulyapan niya si Adrienne.
Nakakagat-labing ngumiti ito sa kaniya. Kinumbatan siya nito saka nagmamadaling umakyat na uli ng hagdan. Bigla na naman ang paglaganap ng libog sa kaniyang katawan. Nagpalinga-linga siya at nang masiguradong walang nakatingin ay dali-dali niya itong sinundan doon.
III
“Alam mo bang ikaw lamang ang laman ng isip ko buong linggo?” sabi sa kaniya ni Adrienne sa mapang-akit na tinig. Nilaro-laro nito ang kuwelyo ng kaniyang uniporme. “Ako rin ba ang laman ng isip mo?”
“O-oo,” para siyang hayop na wala sa katinuan. Bawat titig, bawat ngiti, at bawat haplos nito ay binubuhay ang kaniyang pagkalalaki. “O-oo, ikaw lamang ang laman ng isip ko…”
Ngumiti si Adrienne. Matalas. Lumayo ito nang kaunti sa kaniya at hinubad ang suot na pang-itaas. Lumantad sa paningin ni Lee ang malulusog nitong dibdib.
“Gusto mo `to?” nakakagat-labing saad ni Adrienne. “Gusto mo ba ang mga ito, ha, Lee?”
“O-oo,” kulang nalang ay maglaway si Lee. Gusto niya itong sunggaban. Gustong lapirutin ang malulusog nitong dibdib. “Oo, gustong-gusto ko.”
Ngumiti uli si Adrienne. Higit iyong mas matalas. Sunod nitong hinubad ang suot na maiksing palda. Lumantad ang makikinis nitong binti at ang mapintog nitong pagkababae. Halos mahibang na si Lee sa labis na pagnanasa.
“Halika, Lee,” mapang-akit pa ring saad nito. “Hawakan mo, hawakan mo ako, dali…”
Lumapit nga si Lee. Hinawakan. Pinisil. Inamoy si Adrienne. Ahhhhhhhhh, halos masiraan siya ng bait. Wala na siyang ibang kahit na anong maisip. Kahit ang pangalan niya ay halos makalimutan niya.
“Gusto mo ba ako, Lee?”
“Oo,” saad niya. “Oo…”
“Susundan mo ba ako kahit saan, Lee?”
“Susundan kita kahit saan,”
“Kahit sa impiyerno, Lee?”
“Kahit sa impiyerno pa.”
Muling nanumbalik ang matatalas na ngiti ni Adrienne. Kinuha nito ang mga kamay ni Lee na lumalapirot sa kaniyang mga dibdib. Dinampian niya ng halik ang mga iyon.
“Bukas, Lee,” sabi niya sa hibang na binata. “Bukas makukuha mo ako,”
IV
“Lee, pare, okay ka lang?”
Subalit mistulang hindi iyon rumehistro sa pandinig ni Lee. Panay panay ang hitit nito sa sigarilyo. Panay rin ang padyak nito na mistulang hindi mapakali.
“May session mamaya ang barkada,” patuloy na saad ni Fred kahit nawiwirduhan na sa ikinikilos ng kaibigan. “Sama ka?”
Hindi uli sumagot si Lee. Patingin-tingin ito sa taas. Sa may third floor. Pagkuwa’y napangiti ito. Kumaway. Nangunot ang noo ni Fred. Sinundan niya ng tingin ang tinutumbok ng paningin nito ngunit wala naman siyang nakita.
“Ah, bahala ka na nga diyan,” pagkuwan ay nayayamot nang sabi nito. “Magtext o tumawag ka nalang kung sasama ka, ha.”
Wala pa ring sagot si Lee. Umalis na si Fred. Siya naman ay tila gutom na leon na nagmamadali nang pumanhik patungo sa may hagdan. Sa third floor. Kay Adrienne.
Pagkakita palang rito ay agad na niya itong sinunggaban. Pinunit ang blouse nito at hiniklat ang palda nito. Ihiniga niya ito sa sahig at kaagad na pinaibabawan. Pinaghahalikan sa leeg habang nilalapirot ang malulusog nitong dibdib. Di kalaunan nang hindi na makatiis ay pumasok na siya sa loob nito. Nakapikit at nakakagat-labing binayo niya ito nang binayo.
“Ahhh,”
“Ahhh,”
“Ahhh,”
Hindi na niya alam kung sa kaniya ba o kay Adrienne nangggaling ang mga ungol. Wala na rin siyang pakialam kahit na marahas ang pagbayo niya rito. Ang mahalaga sa kaniya ay madiligan ang kaniyang pagkatigang.
“Ahhh,”
“Ahhh,”
“Ahhh,”
Natigilan siya sa pagbayo. Sigurado siya sa pagkakataong iyon na hindi sa kaniya galing ang mga ungol. Malalalim iyon, mararahas, at nakapangingilabot. Doon na siya napamulat ng paningin. Shit, tanging nawika niya nalang sa isip nang mamasdan ang kaniig. Isang duguang babaeng wasak ang mukha. Napabalikwas siya palayo rito.
“O, bakit ka tumigil?” saad ng babae gamit ang kalahati na lamang nitong bibig. “Masarap, hindi, ba?”
Hindi makapagsalita si Lee. Nanginginig siya. Nangingilabot.
“Tinatanong kita!!!” sigaw ng babae na biglang lumaki at lumalim ang tinig. “Masarap, hindi ba?!!!!”
Hindi pa rin makapagsalita si Lee. Humakbang ang babae palapit sa kaniya. Nanginginig pa rin na napaatras siya.
“Mga hayop kayo! Pare-pareho lang kayo! Katawan ko lang ang gusto ninyo!” galit na galit na wika nito. “Ngayon, lintik lang ang walang ganti!”
Tumawa ang babae. Isang marahas na pagtawa na tila galing sa ilalim ng lupa. Halos masiraan ng bait si Lee. Nagpatuloy ito sa paghakbang palapit sa kaniya at nagpatuloy rin sa pag-atras si Lee.
Hanggang sa matigilan siya matapos sumayad ang kaniyang likuran sa may railings.
“H-huwag,” pakiusap niya sa nangininig na tinig. “H-huwag, maawa ka sa akin, please…”
Huminto sa paghakbang ang babae. Sa gulat ni Lee ay biglang nagbago ang anyo nito. Biglang bumalik ang magandang anyo ni Adrienne.
“Bakit, Lee?” sabi nito sa malamyos at mapang-akit nitong tinig. “Ang akala ko ba ay susundan mo ako kahit sa impiyerno pa?”
Natigilan si Lee. Napakurap-kurap. Si Adrienne pa rin ang nasa kaniyang harapan.
“Tama, Lee, ako nga ito, si Adrienne,” nakangiting wika nito. “Gusto mo ako, hindi ba?”
Tumango si Lee na mistulang napasailalim na naman ng isang mahika. “O-oo,”
“Susundan mo ako?”
“O-oo,”
“Kahit saan?”
“O-oo,”
“Kahit sa impiyerno?”
“O-oo,”
Lalong lumawak ang pagkakangiti ni Adrienne. “Kung gano’n, abutin mo ang kamay ko,” sabi nito sa kaniya.
Wala sa sariling inabot niya iyon. Nagpakayag siya rito. Hindi niya alam kung saan. Basta’t naramdaman niya nalang na parang lumulutang na siya.
“Gotcha,” sabi ni Adrienne sa kaniya.
Hindi niya alam kung anong nangyari. Bigla uling nagbago ang anyo nito. Sumigaw siya nang sumigaw ngunit walang boses ang lumalabas sa kaniyang lalamunan. Nagkakawag siya pero wala siyang makapa na kahit ano. Lumulutang siya. Lumulutang at unti-unting….
Blaaaaaaagggggg
Isang malakas na ingay ang naulinigan. Ang sunod ay mga sigawan. Mga bulungan. At tunog ng isang ambulansiya.
V
“Sir, ano pong nangyari?” tanong ng imbestigador sa presidente ng unibersidad. “Paano po nahulog ang isa na namang estudiyante ninyo?”
“Well, apparently, mukhang nagmamadaling magpunta ng klase niya. Hindi na niya nahintay ang elevator kaya ginamit ang hagdan na siyang ipinagbabawal namin. Madami talagang naaaksidente doon gawa ng marurupok na ang mga materyales.”
“Sir, iyon lang po ba talaga ang dahilan?” tanong uli ng imbestigador. “Wala po kayong nakikitang foul play?”
Huminga nang malalim ang presidente. Tumingin sa taas ng third floor. Naroon, nakatayo ang duguang si Adrienne.
“Wala,” saad niya pagkatapos nang mahabang patlang, kahit pa alam niya sa sariling masusundan pa iyon. Masusundan iyon nang masusundan dahil patuloy na maghihiganti si Adrienne. Patuloy itong maniningil ng ibang buhay bilang bayad sa krimen na ginawa niya rito ten years ago.
